Ανταλλαγή στη μαγική χώρα των 'Ινκας!
Περού... Η αρχαία χώρα των Ίνκας! Ειρηνικός ωκεανός, απέραντες εκτάσεις ερήμου, οι πανύψηλες Άνδεις, ζούγκλα! Μάτσου Πίτσου, μυστηριώδεις γραμμές Nasca, λάμα, πιράνχας, λέξεις μαγευτικές που θα συναντήσεις αν συνεχίσεις να διαβάζεις.
Όταν τελικά πριν από πέντε περίπου μήνες αποφάσισα να το τολμήσω και να πάω για ανταλλαγή στο Περού, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα περνούσα την πιο ωραία εμπειρία της ζωής μου! Με τα λίγα ισπανικά που ήξερα και χωρίς να έχω ταξιδέψει ποτέ μόνος σε μια τόσο μακρινή χώρα, το εγχείρημα έμοιαζε παράτολμο, συνάμα όμως συναρπαστικό.
Τώρα, έχοντας πια επιστρέψει από την ανταλλαγή, γεμάτος εμπειρίες και έχοντας κερδίσει πολλά, νιώθω την ανάγκη να γράψω στο χαρτί ότι μπορώ για να σας μεταφέρω στον μαγικό κόσμο του Περού και των ανταλλαγών!
Πατώντας το πόδι μου στη Λίμα, ένιωσα ξαφνικά να βρίσκομαι σε ένα άλλο κόσμο! Χτισμένη στην όχθη του ωκεανού, μια πόλη τεράστια, γεμάτη κίνηση και κόσμο διαφόρων κοινωνικών τάξεων, η πρωτεύουσα του Περού ήταν σίγουρα μια πρόκληση! Τα κακόφημα προάστια της Λίμα, τα γεμάτα λεωφορεία και τα σοκάκια με τα παλιά σπίτια έδωσαν τη θέση τους στη ζεστή υποδοχή από το Mario, το φοιτητή που θα με φιλοξενούσε και την οικογένεια του, που με έκανε να νιώσω σα στο σπίτι μου.
Για την οικογένεια όπου έμεινα ένα μήνα... δε θα ξεχάσω ότι φωνάζοντας Mario, μου απαντούσαν ο φοιτητής που με φιλοξενούσε, ο αδερφός του και ο πατέρας του!! (ναι, είχαν το ίδιο όνομα όλοι!). Δε θα ξεχάσω τη senora Marta, που φροντίζοντας με έγινε η δική μου μητέρα για ένα μήνα. Τη Rocio (η αδερφή) που μου έδειξε τα κατατόπια της νυχτερινής Λίμα, τη senora Matilde (η γιαγιά) που κάθε μεσημέρι ετοίμαζε με πολύ μεράκι παραδοσιακή περουβιανή κουζίνα για να δοκιμάσω και φυσικά την Pucchi, τη σκυλίτσα της οικογένειας που με πρόδωνε γαυγίζοντας όταν επέστρεφα στο σπίτι αργά το βράδυ!
Στο νοσοκομείο (Sabogal Hospital) δε θα ξεχάσω τους ντόπιους φοιτητές Brenda και Jose, που έγιναν οι καλύτεροι φίλοι μου στο Περού. Σε θα ξεχάσω τον υπεύθυνο γιατρό μου, Dr. Mollina, που αν και δε μιλούσε αγγλικά, στάθηκε το δίχτυ ασφαλείας μου καθ' όλη την παραμονή μου στο νοσοκομείο! Παρά τις δυσκολίες επικοινωνίας, με την είσοδο σε πολύωρα χειρουργεία και βοηθώντας σε μικροεπεμβάσεις, έκανα πράγματα που δε δοκίμασα καν σε 4 χρόνια σπουδών στην Ελλάδα!
Όσο κυλούσαν οι μέρες στη Λίμα, τα παλιά λεωφορεία έμοιαζαν πλέον γραφικά, ο θόρυβος έδινε τη θέση του στους ρυθμούς της μουσικής cumbia που ακουγόταν παντού, τα ισπανικά με τη λατινοαμερικάνικη προφορά άρχιζαν να βγάζουν νόημα και οι άνθρωποι που τρέχουν και φωνάζουν, στα μάτια μου άρχιζαν να έχουν χαμόγελα στα πρόσωπα! Η Λίμα ήταν πλέον μια πόλη στην καρδιά μου!
Αφήνοντας πίσω μου τη Λίμα τα Σαββατοκύριακα, καθώς και την τελευταία εβδομάδα είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω και στο υπόλοιπο Περού! Τα ταξίδια ήταν μακρινά, ποτέ λιγότερο από 15 ώρες στο λεωφορείο, η διαδρομή όμως ήταν τόσο ξεχωριστή που σε καμιά περίπτωση δεν ένιωσα να βαριέμαι!
Οι ανταλλαγές δεν ήταν ένα τουριστικό ταξίδι. Ζώντας καθημερινά με ανθρώπους από το Περού, ένιωσα να γίνομαι ένα μαζί τους και έτσι, ακόμη και ταξιδεύοντας, δεν έμενα στον τουριστικό οδηγό αλλά ακολουθούσα τους ντόπιους και αναζητούσα την αληθινή εικόνα του Περού.
Οι προορισμοί πολλοί...
Οι μυστηριώδεις γραμμές της Nasca, πανάρχαιες γραμμές στην έρημο, που βλέποντας τις από ψηλά, ανακαλύπτεις ότι δημιουργούν΄διάφορα σχήματα. Ανεξήγητο και φανταστικό το πώς δημιουργήθηκαν και το γιατί δεν καταστρέφονται από τον αέρα ή τη βροχή! Η διαδρομή με το ελικοφόρο αεροπλάνο 5 επιβατών από το οποίο τις είδαμε είναι σίγουρα κάτι που δύσκολα θα ξαναζήσω!
Διασχίζοντας την έρημο και ταξιδεύοντας πάνω στην Panamericana avenue, (αναβιώνοντας τη διαδρομή που έκανε ο νεαρός μοτοσυκλετιστής Τσε πριν χρόνια), έφτασα στην πόλη της Arequipa, που είναι χτισμένη στους πρόποδες των Άνδεων. Εκεί σε υψόμετρο 5000m και με το λιγοστό οξυγόνο, γνώρισα τον πραγματικό κόσμο του Περού, με τις γυναίκες να φορούν τις παραδοσιακές πολύχρωμες στολές και να φορτώνουν τα φύλλα της κόκας στα λάμα (παραδοσιακό ζώο, κάτι μεταξύ αρνιού και καμήλας).
Η πόλη του Cusco και το Machu Pichu, η αρχαία πόλη των Ίνκας που κρυμμένη μέσα στα πανύψηλα βουνά, φέρει ακόμα τη μαγεία και τη δύναμη του σπουδαιότερου πολιτισμού που υπήρξε ποτέ σε ολόκληρη την Αμερική. Η διαδρομή στο μονοπάτι των Ίνκας, η ανατολή του "Θεού" ήλιου μέσα από τα ερείπια των ναών ζωντανεύουν, αφήνωντας τον κάθε επισκέπτη εκστασιασμένο.
Η πόλη Iquitos, χτισμένη μέσα στη ζούγκλα, με μοναδικό τρόπο να την προσεγγίσεις με το αεροπλάνο ή το πλοίο από τον Αμαζόνιο (δυστυχώς λόγω έλλειψης χρόνου έκανα το πρώτο). Εκεί, προχωρώντας ακόμη πιο βαθιά στη ζούγκλα, είχα την ευκαιρία να κολυμπήσω στον Αμαζόνιο με δελφίνια του γλυκού νερού, να δώσω φαγητό σε πιθήκους που πηδούσαν πάνω μου για να το πάρουν, να ψαρέψω και να κολυμπήσω με τα "αιμοβόρα" πιράνχας και να αναζητήσω κροκόδειλους το βράδυ στις όχθες του ποταμού. Είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω τα πιο απίστευτα φρούτα του τροπικού και να γνωρίσω από κοντά τους ανθρώπους που ζουν εδώ, με όλες τις δυσκολίες, βλέποντας μια ζωή αλλιώτικη που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μπορούσε να υπάρχει!
Από το Περού δε θα ξεχάσω επίσης:
Το ζεστό μάτε κόκας (τσάι με φύλλα κοκαϊνης) που τις δύσκολες νύχτες στα βουνά των Άνδεων με κρατούσε ζεστό και τον κρύο χυμό μαρακούγια (passion fruit) που με δρόσιζε στην έρημο!
Τα αιμοβόρα κουνούπια της ζούγκλας (μάλλον περισσότερο αίμα έχασα από αυτά, παρά από τα πιράνχας!)
Την περουβιανή κουζίνα που εκτός των άλλων περιελάμβανε χοιροκούνελο (guinea pig), στομάχι και πνεύμονες αγελάδας, αλπάκο, πολύ πατάτα και καυτερό τσίλι!
Κι αν έστω και κάτι από αυτά δε σας έχει κινήσει το ενδιαφέρον, τότε οι ανταλλαγές είναι κάτι που πρέπει να αποφύγετε αυστηρώς!
Κωνσταντίνος Χριστοδουλίδης, 2008
Φοιτητής Ιατρικής Α.Π.Θ.
Κωνσταντίνος Χριστοδουλίδης, 2008
Φοιτητής Ιατρικής Α.Π.Θ.
