Hladim prsa! (μια απλή μέρα στο Πίλζεν της Τσεχίας, μεταξύ 5ης Ιουλίου και 1ης Αυγούστου 2008)
Η απόσταση από την εστία μέχρι το νοσοκομείο είναι 5 λεπτά, μέσα από ένα αλσύλλιο. Είναι από τις πλέον ειδυλλιακές διαδρομές στη θεωρία, αλλά δυστυχώς την κάνω με κλειστά μάτια από τη νύστα. Οι χθεσινοβραδινές κραιπάλες και τα βάναυσα ροχαλητά του Τούρκου συγκάτοικου είναι οι συνήθεις αιτίες, ο ύπνος ποτέ δεν αρκεί.Φτάνοντας στο νοσοκομείο, εκτίθεμαι σε μία γλώσσα που δε μου θυμίζει τίποτα και δεν μπορώ να βασιστώ στις ευγενείς μεταφραστικές προσπάθειες του επιβλέποντος γιατρού - παρ' όλ' αυτά κατανοώ ότι βλέπω πολύ ενδιαφέροντα περιστατικά και βασανίζομαι να κάνω μια αδρή μετάφραση αργότερα στο γραφείο των ειδικευομένων. Όχι για πολύ όμως, διότι η πολλή επιστήμη βλάπτει τα πτερύγια των αυτιών και πρέπει να γυρίσω σπίτι να τέρψω το στομάχι.
Η πόρτα του δωματίου παραμένει πάντα ανοιχτή, μιας και έχει γίνει κέντρο διερχομένων - η ύπαρξη φαγητού στο ψυγείο και στο τηγάνι (το οποίο όμως κανένας δε δοκιμάζει, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί) και ο χαβαλές που επικρατεί στα 12 τετραγωνικά αποτελούν πόλο έλξης για τις βραδιές "παραδοσιακών ασμάτων", "παραδοσιακών ποτών" (Ρωσία εναντίον Τουρκίας, σημειώσατε 1), "παραδοσιακού μασάζ" (δια χειρών Ταϊβανέζου σπουδαστή παραδοσιακής Ιατρικής) και "καταστρώσεως εκδρομών" (υπεύθυνη ως συνήθως η Μύριαμ εξ Ισπανίας). Ακολουθεί κατανάλωση ζύθου. Μεγάλη κατανάλωση. Ύπνος βεβιασμένος.
Αντώνης Λιόλιος, 2008
Φοιτητής Ιατρικής Α.Π.Θ.
