Πορτογαλία - Το σπίτι της Οδού Breyner...
Από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στην Πορτογαλία αρχίσαμε να μετράμε τις ομοιότητες με την Ελλάδα. Δεν ήμασταν στην Πορτογαλία αλλά σε μια άλλη Ελλάδα όπου όλοι ήταν μεταγλωττισμένοι και ίσως λίγο πιο σκουρόχρωμοι αλλά κατά βάθος ήμασταν στο σπίτι μας. Όλα αυτά σκεφτόμασταν και συζητούσαμε με την Αθηνά όσο πηγαίναμε από τη Λισαβώνα στο Πόρτο με το λεωφορείο, για να εγκατασταθούμε εκεί για τον ένα μήνα της ανταλλαγής. Και παραξενευόμασταν που οι σημαίες που κυμάτιζαν δεν ήταν γαλανόλευκες.
Κι έπειτα φτάσαμε στο Πόρτο... Δηλαδή σε μια πόλη με παλιά κτίρια, αφρόντιστα, με φτωχικές γειτονιές και βρώμικους δρόμους. Όλα αυτά δεν μας έδωσαν και την καλύτερη πρώτη εντύπωση. Και είναι πράγματι πολύ κρίμα γιατί τώρα που έχω ζήσει εκεί ένα μήνα, έχω γνωρίσει το Πόρτο όπως πραγματικά είναι. Δηλαδή μια πόλη όμορφη, γραφική που αξίζει να την επισκεφθείς και να απολαύσεις τις βόλτες σου στα γραφικά σοκάκια και στις όχθες του ποταμού.
Την ίδια κακή πρώτη εντύπωση μας έδωσε και η εστία, όταν την πρωτοαντικρίσαμε, αλλά όπως όλα κι αυτό ήταν ένα θέμα συνήθειας και στο τέλος αγαπήσαμε τόσο πολύ την αυλή μας και την ημιυπόγεια κουζίνα μας, που ούτε θα το φανταζόμασταν. Όταν φύγαμε αφήσαμε πίσω μας τόσο όμορφες αναμνήσεις από μέρη, από άτομα, από μικρά και ασήμαντα πράγματα που όμως μας γέμιζαν ενέργεια και τόση χαρά.Από την Πορτογαλία λοιπόν θα θυμάμαι:
1. την πιο αστεία προφορά του κόσμου:την πορτογαλέζικη (!),
2. τη συνεχή έλλειψη προσανατολισμού μου τις πρώτες μέρες, ή καλύτερα βδομάδες,
3. τις εξόδους τα βράδια στο Piolho,
4. τις ατελείωτες συζητήσεις πριν κοιμηθούμε,
5. τα τραγούδια του Joao και του Luis με τις κιθάρες, ειδικά όταν έλεγαν το Alfonso,
6. την Πολωνή φίλη μου να με καληνυχτίζει στα ελληνικά,
7. τον Paul και το Marco να παίζουν πιάνο στο tea house και όλοι να τραγουδάμε,
8. τη βραδιά barbeque στην αυλή και την αυτοσχέδια disco στο πίσω δωμάτιο,
9. την ομίχλη και εμάς να την παρατηρούμε από το παράθυρό μας και να πιάνουμε κουβέντα με την Terry και την Camilla που επίσης έσκυβαν έξω από τα παράθυρά τους κι όλα αυτά στις 4:30 το πρωί και τελικά…
10. όλους τους υπέροχους ανθρώπους από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου που γνώρισα στο σπίτι της οδού Breyner.
Μαρία Σκαρλατούδη,
Φοιτήτρια Ιατρικής ΑΠΘ,
